Naar de dovenschool.

Woensdag zijn we naar de school for the deaf in Mua geweest. (Door infecties en malaria zijn er relatief veel meer dove en slechthorende kinderen in Malawi dan in Nederland.) Wat een fantastische ervaring was dit!. We hadden de mogelijkheid om een les bij te wonen van een groep kinderen van 6 – 10 jaar.

Meteen vanaf het eerste moment dat we binnenkwamen maakten de kinderen contact met ons. Onbevangen en met enorm veel speelsheid wisten ze ons duidelijk te maken wat ze wilden zeggen. De fotocamera was duidelijk favoriet. Gekke bekken trekken, poseren maar vooral ook samen met vriendjes op de foto. Het schoolbord werd gebruikt om namen uit te wisselen en ze waren al gauw bezig om ons in te wijden in de geheimen van de gebarentaal. Opvallend was dat de leerkracht geen enkele moeite had om de orde te herstellen zodat hij kon beginnen met de les. We zagen een toegewijde leraar die een rekenles gaf. De kinderen waren geconcentreerd en volledig gefocust op de les. Het was een mooi staaltje vakmanschap. Cas, ook een bestuurslid van onze stichting heeft in de pauze een tekenspelletje met hen gedaan in het zand. Ook hier weer vrolijkheid en speelsheid. Voor Cas was het vooral een lesje gebarentaal. De woorden van de dieren die hij in het zand tekende werden hem tevens in gebarentaal geleerd. Ze lette hierbij goed op dat hij het begreep en het ook goed nadeed. Wat een fantastische, energieke groep slimme kinderen. 

Maar uiteraard moest er ook gewerkt worden. Ik heb met twee leerkrachten een interview gedaan en dit verwerkt in een verslag voor de sponsors van de school. We hebben een samenwerking met een Duitse stichting die de school en dan met name het verblijf (slapen, eten, drinken, verzorging) financieel ondersteunt. Aangezien de school voor een groot deel afhankelijk is van de sponsorgelden is het van groot belang dat de geldkraan open blijft. Vandaar aan mij de taak om interviews te houden en een verslag te maken dat later door Cas in het Duits vertaald is. Hopelijk zullen er nog meer sponsors aanhaken.  

Ik was heel erg onder de indruk van de bevlogenheid van de leerkrachten en hun liefde voor deze kinderen. Paul Chipanga heeft eerst in het reguliere onderwijs les gegeven. Nadat hij van bij neefje had gezien wat de dovenschool voor hem betekende heeft hij zich gespecialiseerd in het dovenonderwijs. Een van de mooiste uitspraken van hem was wel dat het lesgeven een tweerichtingen verkeer is. Hij onderwijst de kinderen en de kinderen onderwijzen hem in de gebarentaal. Patricia Zangaphe is vooral gefascineerd door de manier van communiceren. Voor dove en slechthorende kinderen is het niet alleen van belang dat ze gebarentaal leren maar ook de woorden erbij kunnen uitspreken. In hun thuisomgeving kent immers bijna niemand gebarentaal. Dat dit goed lukt blijkt wel uit het feit dat de kinderen nadat ze de primary school doorlopen hebben naar het reguliere vervolgonderwijs kunnen.  

Wat een ongelooflijk goed werk gebeurt op deze dovenschool maar wat een erbarmelijke omstandigheden waarin de kinderen hier wonen. Aangezien de afstanden hier enorm groot zijn, wonen de kinderen (zo’n 200) hier ook. Ze slapen op de grond in kleine gebouwen die hun langste tijd hebben gehad. Er zijn vijf lieve zusters die voor ze zorgen en zelf bij hen slapen. Soms is er nauwelijks genoeg eten voor alle kinderen maar ze doen wat ze kunnen. We hebben drie grote koffers met kinderkleren uit Nederland voor hen meegebracht. Het lijkt misschien niet veel maar we kunnen hier vele kinderen blij mee maken. Ineke (de voorzitter van onze stichting) is sinds eind vorig jaar projectleider voor deze school. Langzaam maar zeker en beetje bij beetje zal het hier beter gaan. Het leven voor deze kinderen is niet makkelijk maar wat boffen ze dat ze hier kunnen zijn.