Het leven in de hoofdstad Lilongwe

Ik ben inmiddels een week in Lilongwe. Tijd om eens de balans op te maken. In de blog die ik voor vertrek heb gemaakt, gaf ik aan benieuwd te zijn naar de stad Lilongwe. Lilongwe is de hoofdstad van Malawi. De stad is in niets te vergelijken met steden als Amsterdam, Brussel, Parijs of London. Het centrum van de stad en “the old town” bestaan louter uit shoppingcentra en kantoorgebouwen. Geen huizen en geen woonflats. De straten zijn druk: auto’s (veel Toyota’s), brommers die ook als taxi dienen, mensen te voet die van alles te koop aanbieden en natuurlijk de minibusjes.

Minibusjes zijn kleine busje die mensen van A naar B brengen. Ze vertrekken pas als ze volgestouwd zijn met mensen. Ieder busje heeft buiten de chauffeur, een “conducteur” die op straat de mensen probeert te lokken om in te stappen. Hoe meer mensen er al in de bus zitten, hoe meer kans dat het busje snel vertrekt. Soms zitten er mensen in de bus die doen alsof ze mee gaan maar die alleen maar dienen ter vulling. Op enig moment stappen ze uit en grote kans dat je alsnog lang moet wachten voordat de bus vol genoeg is om te vertrekken. Tadza vertelde mij dat zij en haar vriend Pempho op een keer van Lilongwe naar Dedza gingen met de minibius. Een rit van zo’n 2 uur. Toen ze ’s morgens rond 9 uur in het busjes stapten, zaten er al een aantal vrouwen in de bus te wachten. Echter, op enig moment stapten die uit, hun “werk” zat erop. Het wachten was op nieuwe reizigers. Uiteindelijk vertrok het minibusje pas om 15.00 uur ’s middags. Uitstappen en een ander busje pakken was geen optie aangezien je bij binnenkomst moet betalen. Geloof maar niet dat je je geld terug krijgt als je weer uitstapt.

Terug naar Lilongwe. Rondom het centrum met de kantoren en winkelcentra ligt een ring met dure villa’s. Huizen die bewoond worden door voornamelijk buitenlandse zakenmensen en expats. Pas daarna vind je de woningen van de doorsnee Malawianen.

Vergeleken met het arme landelijke gebied waar ik tijdens mijn vorige reizen verbleef, zijn de woningen hier groter en vaak ook ommuurd. Rechts een doorsnee straat in een doorsnee wijk.

Stroom en stromend water is voorhanden, zolang je maar betaalt. Je koopt een hoeveelheid stroom vooraf via de website van Escom (de stroomleverancier). Via een soort schakelkastje tik je de code in die je gekregen hebt en je kunt weer vooruit. Via dit kastje kun je ook nagaan hoeveel stroom je nog over hebt. Ik geloof niet dat er gedurende de tijd dat ik nu hier ben, een dag zonder stroomonderbreking is geweest. Ik heb gisteren voor de jongelui een Nederlandse maaltijd gekookt (wortelenstampot met gehaktballen). Aangezien het elektrische fornuis diverse keren uitviel als gevolg van stroomstoringen, werd mijn geduld wel op de proef gesteld. Ach ja, go with the flow.

In Lilongwe kun je overigens prima terecht met Engels. Alle mensen die ik hier heb ontmoet, inclusief het winkelpersoneel, spreken prima Engels. Ook de reclameborden zijn in het Engels. Hoe anders is dit vergeleken met het platteland waar veel mensen alleen maar Chichewa spreken.

Het verkeer in Lilongwe is, laat ik maar zeggen, bijzonder. Een aantal wegen in het centrum zijn geasfalteerd. Hier en daar staat een verkeerslicht maar stoppen voor rood doe je alleen als er een andere auto aankomt die voorrang heeft. Rijden volgens het boekje wijkt toch echt af van rijden volgens de praktijk. Zonder rijbewijs rijden is geen uitzondering. Buiten het centrum zijn de binnenwegen alleen maar zandwegen van rood Afrikaans zand. De afgelopen dagen heeft het vrij veel geregend (tja, regentijd hè). In no time worden de zandweggetjes kleine beekjes. Het zand wordt weggespoeld waardoor er grote kuilen in de weg achterblijven. Hard rijden kan niet aangezien je al slalommend de kuilen moet ontwijken. Een ritje van 5 km betekent al gauw een autorit van een half uur of langer.

Al met al, is de vibe in Lilongwe toch echt wel die van een grote stad. Hoewel je geen gezellige winkelstraatjes hebt, zijn er wel veel gezellige en levendige markten. Als “azungu” (witte vrouw) word ik bij elk marktkraampje aangesproken en gelokt om iets te kopen.

Gisteren was ik op de woodcraft market. Een soort kunstmarkt met houtsnijwerk, schilderijen, kralenkettingen en zo. Ik heb vele mooie dingen gezien en ja, ik kon natuurlijk de verleiding niet weerstaan om de lokale economie te sponsoren.